Hoe Doom's Combat evolueert naast moderne metalmuziek

De Doom -serie is al lang synoniem met de pulserende ritmes van metalmuziek. Een enkele riff of kijk op zijn iconische demonische beelden roept deze connectie onmiddellijk op. De traditionele motieven van de serie - flames, schedels en duivelse wezens - maken de visuele esthetiek van legendarische metalbands zoals Iron Maiden. Tijdens zijn 30-jarige geschiedenis is de evolutie van Doom in de gameplay weerspiegeld door zijn soundtrack, die zich door verschillende metalen subgenres heeft gewaagd, van zijn thrash metal origins tot de metalcore-geïnfuseerde soundscapes van Doom: The Dark Ages.

Toen Doom in 1993 voor het eerst op het toneel barstte, werd de soundtrack sterk beïnvloed door de thrash -metalen reuzen uit de late jaren 80 en vroege jaren 90. Co-maker John Romero heeft openlijk de impact erkend van bands zoals Pantera en Alice in Chains, wat duidelijk is in nummers zoals "Untitled" die wordt gebruikt voor de E3M1: Hell Keep Level, met een riff die opvallend vergelijkbaar is met "Mouth of War" van Pantera. De score van de originele Doom, gemaakt door Bobby Prince, omarmde het thrash -subgenre en weergave van de intensiteit van bands zoals Metallica en Anthrax. Deze drijvende soundtrack vulde de snelle actie van het spel perfect aan, leidde spelers door de gangen van Mars en het verbeteren van de urgentie van ontmoetingen met demonische vijanden.

DOOM: The Dark Ages - Gameplay Screenshots

6 afbeeldingen

Al meer dan tien jaar bleef de muziek van Doom zich aansluiten bij zijn gameplay, waarbij een synergie werd gehandhaafd tussen de snelheid van zijn kogels en de wreedheid van zijn soundtrack. In 2004 nam Doom 3 echter een gewaagde stap in overlevingshorrorgebied en introduceerde een langzamer, meer opzettelijk tempo dat een nieuw geluid vereiste. Het hoofdthema van Doom 3, die doet denken aan de "Lateralus" van Tool, toonde een verschuiving naar meer experimentele en sfeervolle muziek. Hoewel ID -software aanvankelijk de talenten van Trent Reznor voor het project zocht, waren het Chris Vrenna en Clint Walsh die uiteindelijk het thema componeerden en inspiratie haalden uit de complexe ritmes van het tool en griezelige soundscapes.

Ondanks het commerciële succes werd het vertrek van Doom 3 uit de traditionele snelle actie van de serie gezien als een afwijking. De vroege jaren 2000 betekende een transformerende periode voor FPS -games, met titels als Call of Duty en Halo die het genre hervormden. Evenzo navigeerde de metal scene door zijn eigen evolutie, met banden als Slipknot en Deftones die grenzen verleggen, terwijl anderen zoals Limp Bizkit en Mudvayne experimenteerden met Nu-Metal. De soundtrack van Doom 3, hoewel niet zo iconisch als het werk van Tool, heeft met succes de verontrustende sfeer van de game vastgelegd.

Na een langdurige onderbreking keerde Doom in 2016 terug met een volledige revisie en omarmde het originele momentum van de serie. Onder leiding van Marty Stratton en Hugo Martin, de soundtrack van Doom 2016, gemaakt door Mick Gordon, opgenomen Djent, een progressief metalen subgenre dat bekend staat om zijn ritmische puffging. De sub-bas frequenties en witte ruis van de score creëerden een viscerale ervaring die de meedogenloze actie van de game aanvulde. De soundtrack van Doom 2016 werd een van de meest geprezen gaming en legde een hoge lat voor toekomstige inzendingen.

De uitdaging om het succes van Doom 2016 te overtreffen was duidelijk in de ontwikkeling van Doom Eternal in 2020. Ondanks enige controverse over de laatste soundtrack, bleef de invloed van Mick Gordon sterk, met de muziek die evolueerde in een moderner metalcore -geluid, wat de dominantie van het genre in de late jaren 2010 en begin 2020 weerspiegelt. Gordons werk met bands als Bring Me the Horizon en Architects tijdens deze periode beïnvloedde ook de score van Doom Eternal, waardoor meer elektronische elementen en storingen werden geïntroduceerd. Hoewel nog steeds zwaar, voelde de soundtrack iets lichter aan dan zijn voorganger, in overeenstemming met de opname van platformen en puzzelelementen door de game.

Doom 2016 blijft een persoonlijke favoriet, resoneert met de ruwe energie van zijn soundtrack en gameplay. Hoewel Doom Eternal hoog aangeschreven is, wordt de meer verfijnde benadering van metalcore en experimentele gameplay niet helemaal voor mij vastgesteld. De 2016 release van "All Our Goden van Architects hebben ons verlaten", valt op dezelfde manier op als favoriet, en benadrukt de impact van dat jaar op zowel metalmuziek als gamen.

De aankomende Doom: The Dark Ages belooft de serie verder te ontwikkelen. Onthuld tijdens de Xbox-ontwikkelaar Direct, introduceert het spel een langzamer gevechtssysteem met nieuwe mechanica zoals een Captain America-Like Shield en Giant Mechs. Deze verschuiving in gameplay suggereert een soundtrack die de zwaarte moet in evenwicht brengen met behendigheid en inspiratie haalt uit zowel in het verleden als het huidige metal. De nieuwe componisten, die beweging afmaken, lijken invloeden te kanaliseren van bands als Knocked Loose, bekend om hun seismische storingen, terwijl ze ook de thrash -wortels van de oorspronkelijke ondergang opnieuw bekijken.

De gameplay -innovaties van de Dark Ages, zoals het monteren van mythologische wezens en het besturen van mechs, suggereren een verbreding van de Doom -ervaring. Deze evolutie weerspiegelt de experimentele trends in moderne metal, waar banden als Bame Me the Horizon verschillende invloeden hebben. Terwijl Doom grenzen blijft verleggen, blijft de soundtrack een cruciaal element, waardoor de meeslepende ervaring van de game wordt verbeterd. Met de release in mei is The Dark Ages klaar om zowel een spannende gameplay -ervaring als een nieuw favoriet metalalbum te bieden waar fans van kunnen genieten.