Dlaczego Assassin's Creed 2 i 3 najlepiej pisać, jaką seria kiedykolwiek widziała

Jeden z najbardziej pamiętnych momentów z całej serii Assassin's Creed występuje wcześnie w Assassin's Creed III . Haytham Kenway, zbierając swoich domniemanych zabójców w Nowym Świecie, początkowo wydaje się heroiczny. Używa ukrytego ostrza, posiada charyzmę Ezio Auditore, a nawet ratuje rdzennych Amerykanów z więzienia, walcząc z brytyjskimi żołnierzami. Jednak jego wypowiedź o wyrażeniu templariuszy „Niech ojciec ustalenia nas poprowadzi”, ujawnia szokującą prawdę: przez cały czas śledziliśmy templariusze.

Ten zaskakujący zwrot jest przykładem niewykorzystanego potencjału Assassin Creed . Pierwsza gra wprowadziła intrygującą przesłankę - Find, poznaj i eliminuje cele - ale nie było narracji, a Altaïr i jego ofiary nie mają osobowości. Assassin's Creed II poprawił to, wprowadzając kultowe Ezio, ale jego przeciwnicy pozostali słabo rozwinięci, Cesare Borgia w Assassin's Creed: Bracthood jest doskonałym przykładem. Tylko w Assassin's Creed III , osadzonym podczas rewolucji amerykańskiej, Ubisoft poświęcił równy wysiłek rozwoju zarówno Huntera, jak i polowania, tworząc bezproblemowy przepływ narracji oraz mistrzowską równowagę rozgrywki i historii - wyczyn, ale niezrównany.

Podczas gdy obecna epoka RPG jest ogólnie dobrze przyjęta, wiele artykułów, filmów i postów na forum sugeruje, że Assassin's Creed spadnie. Przyczyny są dyskutowane: nierealistyczne przesłanki z udziałem bogów takich jak Anubis i Fenrir; opcje romansowe; Lub, kontrowersyjnie, użycie prawdziwej postaci historycznej, takiej jak Yasuke w Assassin's Creed: Shadow . Uważam jednak, że upadek wynika z porzucenia serii opartej na postaciach historii, utraconych w rozległych otwartych światach.

Z czasem Assassin's Creed zawierał elementy RPG i na żywo: drzewa dialogowe, XP, skrzynki z łupami, mikrotransakcje i dostosowywanie sprzętu. Jednak większe raty wydają się bardziej puste, nie tylko z powodu licznych zadań pobocznych, ale także w ich opowiadaniu.

Podczas gdy Assassin's Creed Odyssey oferuje więcej treści niż Assassin's Creed II , wiele wydaje się słabo rozwinięte. System wyboru graczy, który ma na celu zwiększenie zanurzenia, często ma odwrotny skutek. Długie skrypty, uwzględniające wiele scenariuszy, brakuje polskiego wcześniejszych gier z bardziej ograniczonymi interakcjami. Skoncentrowane skrypty epoki adwokactwa akcji stworzyły ostro zdefiniowane postacie, które nie mają wpływu wybory graczy wymagające współczucia lub brutalności.

Pismo ucierpiało również na inne sposoby. Współczesne gry często przedstawiają uproszczoną dychotomię zabójców/Templary-Bad, podczas gdy wcześniejsze mecze badały moralną dwuznaczność. W Assassin's Creed III pokonał Templariuszy wyzwania przekonaniom Connora. William Johnson sugeruje, że templariusze mogliby zapobiec ludobójstwu; Thomas Hickey krytykuje misję zabójcy; Kościół Benjamina podkreśla podmiotowość moralności; I nawet działania Waszyngtonu okazują się moralnie wątpliwe. Haytham rzuca wyzwanie wiary Connora w Waszyngtonie, zapowiada potencjalną tyranicę tego ostatniego. Gra kończy się więcej pytań niż odpowiedzi, zwiększając swoją siłę narracyjną.

Popularność „rodziny Ezio” ze ścieżki dźwiękowej Assassin's Creed II podkreśla emocjonalny rezonans gier z czasów PS3. Assassin's Creed II i Assassin's Creed III były oparte na postaciach, koncentrując się raczej na osobistej traumie niż wyłącznie na otoczeniu. Chociaż doceniam ulepszoną budowanie świata i grafikę współczesnych gier, mam nadzieję, że serial powróci do ukierunkowanej historii, która sprawiła, że ​​była tak urzekająca. Niestety na dzisiejszym rynku takie skoncentrowane podejście może nie być uznane za opłacalne finansowo.