Waarom Assassin's Creed 2 en 3 het beste schrijven dat de serie ooit heeft gezien

Een van de meest memorabele momenten in de gehele Assassin's Creed -serie vindt vroeg in Assassin's Creed III plaats. Haytham Kenway, die zijn veronderstelde moordenaars in de Nieuwe Wereld heeft verzameld, lijkt aanvankelijk heroïsch. Hij hanteert een verborgen mes, bezit het charisma van Ezio Auditore en redt zelfs indianen uit de gevangenis en vecht tegen Britse soldaten. Zijn uiting van de Tempelierszin: "Moge de vader van begrip ons echter leiden", onthult een schokkende waarheid: we hebben de Tempeliers al die tijd gevolgd.

Deze verrassende wending is een voorbeeld van het onaangeboorde potentieel van Assassin's Creed . De eerste game introduceerde een intrigerend uitgangspunt - vals, leert over en elimineren doelen - maar viel verhalend tekort, waarbij zowel Altaïr als zijn slachtoffers geen persoonlijkheid hebben. Assassin's Creed II verbeterde dit door de iconische Ezio te introduceren, maar de tegenstanders bleven onderontwikkeld, Cesare Borgia in Assassin's Creed: Brotherhood is een goed voorbeeld. Alleen in Assassin's Creed III , vastgesteld tijdens de Amerikaanse revolutie, heeft Ubisoft gelijke inspanningen besteed aan het ontwikkelen van zowel Hunter als gejaagde, waardoor een naadloze verhalende stroom en een meesterlijke balans tussen gameplay en verhaal werd gecreëerd - een prestatie maar toch ongeëvenaard.

Hoewel het huidige RPG-tijdperk over het algemeen goed wordt ontvangen, suggereren veel artikelen, video's en forumberichten dat Assassin's credo achteruitgaat. De redenen worden besproken: onrealistische gebouwen met goden zoals Anubis en Fenrir; romantiekopties; Of, controversieel, het gebruik van een echte historische figuur als Yasuke in Assassin's Creed: Shadow . Ik geloof echter dat de achteruitgang voortkomt uit het verlaten van de serie van karaktergestuurde verhalen, verloren in uitgestrekte open werelden.

In de loop van de tijd heeft Assassin's Creed RPG- en live-service-elementen opgenomen: dialoogbomen, XP, buitboxen, microtransacties en versnellingsaanpassing. Toch voelen grotere afleveringen ontstaander aan, niet alleen vanwege talloze side -quests, maar ook in hun verhalen.

Terwijl Assassin's Creed Odyssey meer inhoud heeft dan Assassin's Creed II , voelt veel onderontwikkeld. Het spelerskeuze -systeem, bedoeld om onderdompeling te verbeteren, heeft vaak het tegenovergestelde effect. Lange scripts, rekening houdend met meerdere scenario's, missen de polish van eerdere games met beperktere interacties. De gerichte scripts van het Action-Adventure-tijdperk creëerden scherp gedefinieerde karakters, niet beïnvloed door spelerskeuzes die compassie of brutaliteit eisen.

Het schrijven heeft ook op andere manieren geleden. Moderne games presenteren vaak een simplistische Assassins-Good/Tempeliers-Bad-dichotomie, terwijl eerdere games de morele dubbelzinnigheid onderzochten. In Assassin's Creed III , verslagen Tempeliers, uitdaging Connor's overtuigingen. William Johnson suggereert dat de Tempeliers genocide hadden kunnen voorkomen; Thomas Hickey bekritiseert de missie van de Assassin; Benjamin Church benadrukt de subjectiviteit van moraliteit; En zelfs de acties van Washington worden onthuld als moreel twijfelachtig. Haytham daagt het vertrouwen van Connor in Washington uit en voorafschaduwt de potentiële tirannie van laatstgenoemde. Het spel eindigt met meer vragen dan antwoorden, waardoor de verhalende kracht wordt verbeterd.

De populariteit van "Ezio's Family" van de soundtrack van Assassin's Creed II benadrukt de emotionele resonantie van de PS3-tijdperk games. Assassin's Creed II en Assassin's Creed III waren karaktergestuurd, gericht op persoonlijk trauma in plaats van alleen op instelling. Hoewel ik de verbeterde wereldopbouw en grafische afbeeldingen van moderne games waardeer, hoop ik dat de serie terugkeert naar de gerichte verhalen die het zo boeiend is gemaakt. Helaas kan een dergelijke gerichte aanpak in de huidige markt niet als financieel levensvatbaar worden beschouwd.